| |
Μαύρο σάλεμα μήνυμα μπόρας
Από το βάθος έρχεται φαίνεται καθαρά
Με πρόσωπο αθέατο της ώρας
Ο ίσκιος του μεγαλώνει σιωπηλά
Παράξενος άντρας στ’άσπρα ντυμένος
Μοιάζει κανένας να μην τον γνωρίζει
Του απλώνω το χέρι ταραγμένος
Μια σιγανή ψιχάλα με καθρεφτίζει
Ήρθε και πάλι σήμερα,τον έφερα να λέω
Σαν έπινα καφέ και κάπνιζα στη μέση
Πάω να του τραγουδήσω κάτι ωραίο
Κουβάρι οι λέξεις πρέπει να πάρω θέση
Μα εκείνος ήταν ακόμα εκεί
Δίχως να βγάζει ήχο φωνής
Κι έτρεχε η νιότη να τον παραβγεί
Αυτή θάχει φωνή να την ευγνωμονείς
Τελειώνει η βροχή φεύγει πάει κι αυτός
Μπαίνει ξανά βαθιά στο χώμα
Στα χρόνια στους βοριαδες τον φυλάει ο καιρός
Μνήμη που με πονάς ακόμα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
