| |
μιλάει το αίμα μετά τη σφαγή
που τρέχει απο τις πληγές
κοκκινίζει τις αμυχές
και πάει το βλέμα εκεί
τρόμου υποψία να βάζει
που;στο αγνεφο κεφάλι
κρίμα που τόθελα για το κορμί
τότε σαν το μικρό παιδί
βάφει την όψη και σπαράζω
τους τοίχους που χαράζω
το αίμα στάζει πέφτει στη γή
ονόματα χαμένων
σκοτωμένων κι αγαπημένων
η καρδιά χτυπάει σφυρί
φτάνει,φτάνει τι θα πνιγώ
ακούτε πως μου φωνάζει
με δέρνει και με κράζει
στο στόμα στο λαιμό
αχνίζω ματωμένος
και σέρνομαι στο χώμα λαβωμένος
δεν ήταν κι άλλο βολετό
με πλούσια χρώματα και ζώ
και η ψυχή μου μένει
πιστά ζωγραφισμένη
οπου έχω τη θωριά θωρώ
τι με βαστάει στη γή
μια άνοιξη θα με βρεί
να δώσω μια να τη διαβώ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
