| |
σαν πετρωμένος αητός τον κόσμο ματιάζω
μη φοβάσαι και τούτη η θλίψη είναι δικη μου
αλλά και σήμερα στον αγώνα ξαφνιάζω
που πάλι ψιθυρίζω κυνηγώντας την κραυγή μου
για σένα είμαι του όρκου η φωνή που κυματίζει
σα σημαία γαλανόλευκη ενός ουράνιου Απρίλη
για σένα, και το τραγούδι που σχηματίζει
πέρα απο τα σύννεφα ης Δύσης κάθε δείλι
σκορπώ την απληστία το όραμα μην στερέψει
τρυφερές στιγμές να ανθίζουν στα ρημάδια μου
κι αύριο ποιος ξέρει,αν η ομίχλη λιγοστέψει
γλυκομίλητος θα κλείσω τα σκοτάδια μου
σε κρύσταλλο αμφορέα ίσως ας βασιλέψουν
ελάχιστα τα όρια και νάναι μετρημένα
στου στίχου σου το άκουσμα ακόμα θα στενέψουν
σαν διαβαστεί απο χείλη πολυαγαπημένα
οι ώρες μου,ώρες αγάπης μνήμες των ιμέρων
τριγύρω μου πετούν χιονάτα περιστέρια
καρτερούν το κέρασμα όλων σου των ημέρων
με νέους χυμούς καθάριους απλώνουν χέρια
σαρκώθηκαν οι στοχασμοί μου φρενιασμένοι
στο στεγνό μου,με τα χαράκια του κεφάλι
πήραν μορφή απειλητική μεγαλωμένοι
και μ’αντικρύζουν λυγισμένο σαν ατσάλι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
