| |
Σάββατο χαράματα πλήγμα που το φεγγάρι σβήνει
ήχος μου κανένας μες στα άδυτα του στήθους
πάω να δώσω πάλι,νόημα στους μύθους
δίχως τη θλίψη να ξοδεύω, στην ίλαρη γαλήνη
Δίψα στο κορμί σπάζει τη φρικαλέα πανοπλία
έφεξε και σήμερα σμάλτο η ταραχή
κάπου θα κρατιέμαι λέω πως αυτό αρκεί
άλυτο φτωχό σκυλί μη μ'εύρει και η απουσία
τρέχω πρώτα στους λειμώνες μου πίσω της ηλικίας
χαίρομαι τη μέθη σώζω το μνημονικό μου
λέξεις ανασταίνω άντικρυ στον ουρανό μου
πρέπει να φτάνω πια ,εκεί στα όρια της αγωνίας
βρέχει πολύ και με μπερδεύει σε γκρίζο κυκεώνα
δίψα βασίλισσα,φόβε μου της πλημμυρίδας
μπαίνω στα θαλάμια ήρωας της καταιγίδας
ίχνη του ονείρου,άνοιξη,φτάνω στη Βαβυλώνα
μέγιστη πόλις σε σάπφειρους λουσμένη μυρωμένη
έφηβη νεράϊδα νύμφη κι ομορφιά
μ'ίασπι και μαλάματα πλέοντα σε νερά
λάμψη της σοφίας ,δόξα πανάρχαια γεννημένη.....
ήρεμα είδα νάρχονται τα αμείλιχτα σου χνάρια
φώτα του δειλινού σύμβολα για τη λατρεία
ρίγη και ριπίσματα νιάτα σε όλα τα τοπεία
έκθαμβος και παίζω πια με τα......μαργαριτάρια
μοίρα το βλέμα σου, άστο να με γυρνάει στ'αστέρια
γήινος κι αν είμαι γίνομαι για σένα και θεός
ένας θεός μικρός γνώριμος στον κόσμο θεατός
πάρε μονάχα την πλάκα της σιωπής μου στα δικά σου χέρια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
