| |
Όταν πολλές φορές ο χρόνος ,
μας κοιτάζει μέσα από φωτογραφίες ,
η αθόρυβα μέσα από ένα κάδρο,
τι να πρώτο θυμηθείς .
Εσύ στέκεσαι έχοντας στην έκφραση την ελπίδα,
στυλβωμένη από άγγιγμα, που πορεύεται λικνιζμένο,
στα σοκάκια της πόλης.
Τα βλέπεις θαυμάζοντας τις ιδιοτροπίες.
Δώσε μου το χέρι σου, να νιώσω πως δεν λείπεις,
να αντέξω τις ραγισματιές,
έχω διάθεση να βλέπω τις πιέτες του φουστανιού σου,
να νιώθω τις έγνοιες σου, τον ήχο από χαμόγελο
αθανασίας.
Να σηκώνω με μια αποθέωση τους κρίκους
που λαμποκοπούσαν φεγγαρόφωτο,
κι ακόμη να σταθούμε σε μια μεγάλη ασβεστομένη αυλή
να φανταστούμε πως πέφτει μια λουρίδα από αστέρια,
η πως ανεμίζει ένα μαντίλι στην σκάλα του αποχαιρετισμού.
Να σταθούμε να μιλήσουμε δίχως να ξέρουμε τα μελλούμενα.
Μια στιγμή, μια ευτυχία, μια ανάσα, ένα φλιτζάνι αγάπη.
[Στην λατρεμένη μου Ματούλα που βιάστηκε να ανέβει στον Παράδεισο]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
