| |
Σα δεις τη δύση στη ζωή, τότε θα ευτυχίσεις,
θα καταλάβεις πίσω σου πόσα έχεις αφήσει,
κι άμα τα κάμεις με χαρά, αξίζει ο ιδρώτας,
όπου με κόπο έχτισες συχνά αγκομαχώντας.
Και οι στιγμές που έκατσες κάτω να διασκεδάσεις,
όσες σου ἄγαν την ψυχή, ποτέ δε θα ξεχάσεις.
Και δάσκαλος και μαθητής είσαι του εαυτού σου,
ξέρεις πως δε γνωρίζεις πια, κι αυτό έχεις στο νου σου.
Αλλά μαθαίνεις και ζητάς όλα να τα γνωρίσεις,
κι ας ξέρεις πως ημιμαθής, θα ζήσεις, μες στη φύση.
Μα δε σε νοιάζει διόλου αυτό, ούτε τα πεπραγμένα,
μονάχα ονειρεύεσαι που θα σε πάει η πένα.
Και στέκεσαι ανάμεσα σ’ ανατολή και δύση…
Πόσα μικρά κατάφερε ο χρόνος πια να σβήσει…
και πόσα άλλα έρχονται… Μικρά κι ίσως μεγάλα,
που δε φαντάζεται η καρδιά ή του μυαλού η γυάλα…
Σα δεις τη δύση στη ζωή τότε θα ευτυχίσεις,
λέω συχνά και εύχομαι σώμα να συνεχίσεις.
Να έχω χρόνο στη ζωή για να δημιουργήσω,
κι εδώ νωρίς τα έργα μου, στη μέση μην αφήσω…
Λες και θα βάλω μέσα μου κάποια στιγμή τελεία,
νομίζω είναι και αυτό… κάποια δικαιολογία…
Αφού έχω φτάσει ως εδώ κι αυτό που ζω μ’ αρέσει,
ας μην σκέφτομαι μέσα μου πόσο θα διαρκέσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
