| |
δεν γνωρίζω το τέλος ούτε και την όψη του
στραγγίζω το θάρρος μου μονάχα στη κόψη του
ακολουθώ το κατόπι του πάνω σε πέτρες κοφτερές
λέω ,είναι άγριος ο τόπος δεν μιλάω για τελετές
στο δρόμο τραγουδάω τα σκόρπια κλωνάρια
δάκρυκα δεν φέρνω στεγνώνουν πριν πέσουν αχνάρια
στρίβω και ξέρω πως άλλη γή δεν υπάρχει
όσοι την αγάπησαν δίνουν και την μάχη
στα πόδια μου ολάκερος κόσμος αναβοσβήνει
πίσω τον αφήνω κι εμπρός μου μένει η γαλήνη
πια δεν θυμάμαι φυσάει αέρας αποχαιρετισμού
πρέπει κάπου να φτάσω μέσα απ’τα σχήματα του καημού
και όμως δεν θέλω να φύγω και πίσω κρατιέμαι
αφήνω το αιμα μου κι απο το δρόμο τραβιέμαι
φωνάζω,φωνάζω , πως έφτασα σε τούτο τ'ακρογυάλι
άκλαυτος,άθαφτος με τσακισμένο το κεφάλι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
