| |
Nέα ημερα, ποτάμι η χαρά
χορεύει κουρδίζεται μακριά
δίχως λυγμούς μα με αλαλαγμούς
γράφει στροφές και κύκλους αργούς
συντρίβεται ξανά η λογική
ξυπνούν οι λύκοι, οι θαρρετοί,
ιαχή ακούγεται τώρα βαθιά
βογγάει η θάλασσα του βορρά
ποια λοιπόν είν’ η πατρίδα
το φώς του μαύρου ιριδένιο
το γαλάζιο βελουδένιο
έντρομη λάμπει μια ελπίδα
ίσκιοι που ουρλιάζουν σαν σκυλιά
ταραγμένες λέξεις μουσικές
πρόσωπα αθέατα σιωπηλά
στ’άσπρα ντυμένες οι ταραχές
γυρίζω πίσω μες στους ανθρώπους
της ανατολής μυρίζει αφιόνι
το φώς μαζεύεται σε νέους τόπους
τόσο όσο να με τυφλώνει
σαλέματα και χαμόγελα βαμμένα
μ’αξίνια δουλεύουν στα χαντάκια
κι ανάμεσά τους πετούμενα κοράκια
πια τα παραμύθια χωνεμένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
