| |
Τη βρήκα μετά από πολύ καιρό να βαδίζει σε μια αγαπημένη της μεριά στη θάλασσα. Αναρωτιόμουν τι κάνει μετά από την τελευταία φορά που πήγε στο μαραμένο παράδεισο. Την είδα τσακισμένη, μα τα μάτια της έλαμπαν από καθαρότητα... Μονόλογουσε στα κυματα λες και τα γητευε να σωπάσουν το κλάμα τους.
_Μη κλαίτε φιλαράκια μου, είπε... Η αγάπη δεν πεθαίνει... Απλά οι άνθρωποι την πληγώνουν... Τραγουδιστε στα βότσαλα χαρείτε στο αγκάλιασμα τους... Όσο ο άνθρωπος ζει, ελπίζει ακόμα κι αν γεμίζει ρυτίδες...
Την κοίταζα, άκουγα και σκεφτόμουν διάφορα
Γύρισε με κείνα τα λαμπερά μάτια πλημμυρισμενα στο δάκρυ...
Μη με λυπάσαι είπε. Καθαρίζει η ψυχή μου τις πληγές της με τα δάκρυα. Κι αν χάθηκε εκείνος ο κήπος, εγώ έχω βρει εδώ τον παράδεισο μου... Σύντροφο έχω τα κύματα που μου τα στέλνει ο Φλοισβος να μου τραγουδούν... Ο χρόνος κυλά σε όλα τα πράγματα. Σε όλη τη φύση.. Ίσως ο παράδεισος δεν ήταν για μένα... Ίσως δεν έπρεπε να περάσω την πόρτα. Ίσως τον ζήλεψε η κακια, και τον ρήμαξε. Σημασία έχει στη ζωή να μη χάνεις την αγάπη. Να καθρευτιζεσαι μαζί της παντού ακόμα και στα δάκρυα. Ίσως βρεθούμε ξανά ίσως πάλι όχι. Να με θυμάσαι και να ακούς το Φλοισβο όταν σφυρίζει στη θάλασσα... Μην χάνεις ποτέ την ελπίδα σε ο,τιδηποτε.... Και μην ξεχνάς ο παράδεισος υπάρχει ακόμα κι αν δεν τον βλέπεις.
Μου χαμογέλασε και προχώρησε προς τα βράχια... Την άφησα στον κόσμο της....
Απόσπασμα απ την κρινοπορτα
Κ. Λ. Inokrini
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
