| |
Δειλινά μοναχικά
Δίχως πια ιδανικά
Τη ζωή μου προχωράω
Πουθενά μια συντροφιά
Ένα χάδι, μια αγκαλιά
Και δεν ξέρω, πια που πάω
Της αγάπης, άδειοι δρόμοι μ’ αγκαλιάζουνε
Την ψυχή μου, σαν ποτήρι κομματιάζουνε
Και η μοίρα, να γελά σαν με κοιτάζει
Ατυχία κι ερημιά να με σκεπάζει
Ηλιαχτίδα για να βρω μία ελπίδα
Ψάχνω γύρω μου, μα πουθενά δεν είδα
Το σκοτάδι, με τραβάει στη ροή του
Κι έτσι έγινα, τώρα ένα μαζί του
Δειλινά μοναχικά
Ήρθανε στα ξαφνικά
Το μυαλό μου, έχω χάσει
Θέλω κάπου να πιαστώ
Νιώθω πως θα τρελαθώ
Τρικυμία να βιώνω με χαλάζι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
