| |
Ξεκίνησε σαν ένα ψιθυριστό τραγούδι,
Μια μελωδία λύπης και ανυπομονησίας
“Έπρεπε να είχα φύγει νωρίτερα, περίμενα πολύ...
Να πάω στο αρχαίο μοναστήρι
αναζητώντας καταφύγιο μέσα στο πλήθος”
Και αργότερα, θα έμενα στην απομονωμένη σκήτη
βαθιά μέσα στο δάσος, γεμάτος δύναμη…
Πρέπει να μείνω εκεί, στην πείνα
Στην ευθραυστότητα, αγγίζοντας το θείο...
Να μη μου ανήκει τίποτα, να μην γίνομαι νεότερος
Μακριά από πλούτο, άδειος από μυαλό
Λαχταρώ την ακτή και τα αστέρια
Επιθυμώ το θάνατο όλων των ιδεών
Οι ευγενείς σκέψεις πρέπει να χαθούν, να με ελευθερώσουν.
Και οι άθλιες επίσης, διψώ για ψυχική ειρήνη
Όλες οι σκέψεις πρέπει να πεθάνουν, να είμαι ελεύθερος,
Ο χρόνος γλιστράει, πρέπει να ζήσω,
Για χρόνια σκεφτόμουν υπερβολικά, ψάχνοντας την γαλήνη
Προσπαθώντας να παρηγορήσω, να συγχωρήσω
Αλλά η συγχώρεση με εγκατέλειψε απαρηγόρητο,
Γεμάτο άγχη, ασθένειες και τόσες μπερδεμένες εικόνες,
Αμέτρητες νέες σκέψεις, που ξοδεύουν το φως μου,
Αναπαράγοντας τη δυστυχία μου, επεκτείνοντας τα βάσανά μου..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
