| |
Παραμύθι
Είχα ένα κάστρο μια φορά κι έναν καιρό
Μεσ’ στου καθρέφτη την κατάδική μου χώρα
Τα τέρατά μου προσκαλούσα σε χορό
Και τα φυλάκιζα για να μη βγουν στη φόρα
Όταν δεν έβλεπε κανείς τους τραγουδούσα
Σα στοργική μητέρα τά ‘παιρνα αγκαλιά
Τά ‘ βγαζα στ’ όνειρο κι εκεί τα παρατούσα
Μήπως στον ξύπνιο τα ξεχάσω μια σταλιά
Απ’ του καθρέφτη τη μεριά τα φώτα σβήνουν
Μες στα συρτάρια μου ούτε ένα μυστικό
Με το κλειδί στα χέρια τρέχω να κρυφτώ
Πλήκτρα ασπρόμαυρα με παίρνουν στο κατόπι
Με τρώνε οι λύκοι με ξερνούν οι ξυλοκόποι
Δυο χέρια αόρατα το παραμύθι κλείνουν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
