| |
Αμπάριζα
Παλιομοδίτικα είναι τα λόγια μου
Και τα τραγούδια μου στη σάλα ξεχασμένα
Απ’ την ορφάνια τους με κέρασες και μένα
Ήπια και μέθυσα και τώρα δε με σώζει
Ούτε η μάνα μου, που στο μυαλό μου κρώζει
Ούτε τα διάσημα, αρχαία σόγια μου
Όταν ξημέρωνε, κάποτε σάστιζα
Θαύματα η γη κι ο ουρανός στο κάθε βήμα
Μα όσο περπάταγα, χτιζόμουν μες στο μνήμα
Κι εσύ με ξέχασες και τώρα είμαι πέτρα
Κι όταν με σπάν, σκόνη σηκώνεται δυο μέτρα
Ίσια – στραβά, τα παίρνει όλα αμπάριζα
Πάρτυ αργόσχολων στα ψυχοσάββατα
Έτσι μεγάλωσα και ψάχνω να ‘βρω τάμα
Που δεν υπήρξα φαμ φατάλ, ούτε και ντάμα
Από τα χάπια τα χρυσά έχω πια γκώσει
Κι έχει η ψυχή μου από παλιά πολύ πληρώσει
Τα καλλιγραφικά κολλυβογράμματα
Και που δε φτάνουμε ποτέ, ποσόν αστείο
Ας είναι η θάλασσα, κι ας με τρυπάει το κρύο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
