| |
Στο κάστρο που έχτιζα παιδί τα βράδια,
παράθυρα έχτιζα με βότσαλα λευκά ντυμένα,
ολόλευκα,- αστραφτερά-χωρίς σημάδια,
μα πάντα έμεναν, - ερμητικά κλεισμένα.
Την πόρτα με φλόγες πύρινες είχα ντύσει,
τ' ατσάλινα κλειδιά τα πύρωσα, ένα- ένα,
έτσι να μη μπορεί κανείς να τ' αγγίσει,
μόνο τα φίλαγα - Καρδούλα μου για εσένα.
Στο κάστρο που έχτιζα παιδί τα βράδια,
νεράιδες διάφανα ύφαιναν σημάδια,
μ' αιθέριες πολύχρωμες αέρινες κλωστές
έδεναν κόμπο το σήμερα το αύριο με το χτες.
Στον κήπο φύτεψα λιγνές πορτοκαλιές,
παρθένα ρόδα, στο χρώμα των χειλιών σου,
τα πότιζα με δάκρυα κι' ευχές,-- ευχές
καρδούλα μου, να μ' έκανες- δικός σου.
Στο δρόμο που χάραζα παιδί τα βράδια,
νεράιδες διάφανα κεντούσανε σημάδια,
έτσι,- στην πόλη να υπάρχουν,- μη χαθούμε,
να μην ξεχάσουμε- καρδούλα μου,- και ξεχαστούμε....
@ 2014
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
