| |
Της οπώρας αυγή ,εσύ που φέρνεις τον ανθό
Χορηγήτρα της ζωής στον κρύο ουρανό
Που μ’όλη τη γοητεία του καλοκαιριού
Σαν έρχονται τ’αστέρια να πιούν νερό του φεγγαριού
Μες στην καρδιά της σκοτεινής νυχτιάς
Σαν θυμιατό του πόθου, στο κορμί μου σεργιανάς
Ξυπνάς τον έρωτα μες στους γκρίζους μου καιρούς
Δίχως θύελλες κι ανέμους σε μακρυνούς κυματισμούς
Ανάβεις τον ορίζοντα άστρο ανθισμένο
Της ελπίδας φώς τραγούδι αγαπημένο
Τρέχω στη καταχνιά μου να το δώ
Έχω ένα έρωτα γαλήνιο κι αγνό
Προφέρω τ’όνομά σου
Ω γλύκα ,η γλύκα ειναι το έμβλημά σου
Πιο κοντινό παρά ποτέ τ’ακούω ν’αντιλαλεί
Πιο παραπονιάρικο κι απο την ήρεμη βροχή
Ύμνος πρωτόγνωρος που ακούγεται λες μες στις σιωπές
Μελωδικό ένα παραμύθι στης καρδιάς της φυλλωσιές
Αγάπη κραταιή φούλι και γιασεμί
Κύκνε μελαχρινέ που κολυμπάς στη μουσική
Ελένη ,Αφροδίτη,Δήμητρα,Αντιγόνη
Που κρατάς με αναριγίσματα,την ελπίδα και τ’αφιόνι
Γυναίκα φλογερή,καθρέφτη μιάς Ελλάδας που υπομένει και σιωπά
Καθρέφτη της καρδιάς μου που σπαράζει κι αγαπά……
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
