| |
Μην μου ζητήσεις να σου λέω παραμύθια
Τώρα μεγάλωσα και ψάχνω την αλήθεια
Μην ακουμπήσεις την ψυχή μου μ' ένα δάκρυ
Έλα και διώξε απ' το μάγουλο την πάχνη...
Τα παραμύθια θα μιλούνε για ιππότες
Μα το κορμί μου θέλει χίλιους αιμοδότες
Κάμε περίπατο ξανά στο ακρογιάλι
Θα γίνω θάλασσα.. θ' ανοίξω την αγκάλη...
Άλλο η σκέψη μου τα σύννεφα δεν θέλει
Μόνο το σπάνιο του έρωτά σου μέλι
Κι αν με προδώσεις.. δεν πειράζει.. θα τ' αντέξω
Όλα τα δίφραγκα της νιότης μου θα παίξω...
Μην μ' αγαπήσεις με το φόβο της σπατάλης
Μη με συγκρίνεις με τον πόνο κάποιας άλλης
Εγώ για σένα και τη θάλασσα στραγγίζω
Κι ύστερα πάλι με το δάκρυ τη γεμίζω...
Μ' αν μ' αγαπήσεις και το μάθει το φεγγάρι
Τότε, νομίζω, θα μου κάνει αυτή τη χάρη
Από ντροπή, ξέρω καλά, θα κοκκινήσει
Κι ας μην μπορεί από ψηλά να μου μιλήσει...
Μα σαν θα σβήσει.. το ξημέρωμα.. ποιός ξέρει
Αν την αγάπη σου μπορεί να υποφέρει ;
Όλα τα βλέπει.. κι είναι δύστυχο κι εκείνο
Αφού το ξέρει.. δίχως ταίρι.. πως θα μείνω...
3/5/2005
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
