| |
https://postimg.cc/wy3pxTv8
Νομός Κεφαλληνίας,
η πτώση της Τροίας,
η καρδιά ενός ονειροπόλου Οδυσσέα,
που το μόνο που ήθελε ήταν να πάει σπίτι..
Για αυτά τα όνειρα και τις δοξασίες,
για αυτή την υστεροφημία του ίσως μέχρι το τέλος του χρόνου,
ανοίγεις πανιά σε κόσμο άγνωστο,
σε ένα λιμάνι απάνεμο μέρα μεσημέρι..
Έλα Γεράσιμε στον μήνα σου, πού πας δε βλέπεις;
Οι μπάντες σώπασαν,
οι δρόμοι άδειασαν και γέμισαν τουρίστες,
αρώματα και βλέμματα που δε σε θυμίζουν πια..
Και όλη σου η δόξα σου,
να κράτησε το πολύ μια μέρα..
Μάτια κλαμένα,
καρδιές κλεμμένες,
και σκόρπια βήματα που σε οδήγησαν στην άκρη της πόλης..
Για λίγο..
Για λίγες ώρες να σε μαθαίνουν όλοι και να μη σε ξέρει κανείς..
Και οι ασκοί του Αιόλου να ανοίγουν βίαια,
να ξεφυσούν τον έρωτα που κράτησαν λυσσαλέα,
κάτω από ένα τούρκικο φεγγάρι,
στη μοναξιά του Τοξότη,
δίπλα από τον ρομαντισμό του Λέοντα,
να κάνουν τα κύματα ορμή και χείμαρρο..
Στη μία άκρη να ανακατώνεται η θάλασσα,
και η λιμνοθάλασσα από την άλλη να είναι ήρεμη σα χιόνι που πέφτει..
Και τί να διαλέξεις;
Πού θα πας;
Κλεισμένος στο κάστρο σου στην ηρεμία του χρόνου,
ή μέσα σε ένα άγνωστο πέλαγος να χάνεσαι,
να πνίγεσαι,
να βρέχεσαι στις φουρτούνες,
μέσα σε μια τριήρη όνειρα εσύ και τα κουπιά σου;
Κι εσύ στη μέση να πρέπει να διαλέξεις,
αν θα ρισκάρεις για το αύριο,
ή αν θα κλειστείς στη λίμνη σου να αναπολείς το κύμα της άλλης άκρης,
τα όνειρα που ίσως να έπιανες αν πήγαινες τουλάχιστον μέχρι το απέναντι νησί,
να γίνεσαι Πάρης για μια Ελένη που εκείνη σε διάλεξε..
Κι ένας Μενέλαος οργισμένος από θυμό,
με δούρειους ίππους,
με πόλεμο στην άλλη άκρη της γης,
για τα ίδια τα μάτια του ουρανού,
στο όνομα μίας παρθένας Ευρώπης,
στη ράχη του μαύρου,
να προσπαθεί απεγνωσμένα να εξιλεώσει το κόκκινο με τον ταύρο,
για μία Ελένη που εκείνη σε διάλεξε..
Μα κανένας τους δε σκέφτηκε ποτέ την Ελένη,
διψούσαν για αίμα,
σε μία παρτίδα σκάκι να ανταμώνονται βασιλιάδες δίπλα τετράγωνα..
Κανείς δε κερδίζει..
Και οι ασκοί του Αιόλου να ανοίγουν ξανά,
να φέρνουν με βία πάνω μου το άρωμά σου,
γλυκό θαλασσί όπως πάντα,
να ξαναγίνομαι ο Πάρης σου σε μια Οδύσσεια χαμένη από χέρι..
Και πόσα χιλιόμετρα κι αν είμαι μακριά φυσική παρουσία;
Δεν αισθάνθηκα ποτέ πιο δίπλα σου..
Μάτια που καίνε,
στη μοναξιά του Τοξότη να γίνονται αφορμή,
για το ρομαντισμό του Λέοντα να γίνονται η αιτία,
να γίνεσαι η Μούσα στη καρδιά ενός ονειροπόλου Οδυσσέα,
που το μόνο που ήθελε ήταν να πάει σπίτι..
Κι αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στο κάστρο μου και στον πνιγμό μου,
θα γινόμουν ξανά ο Πάρης σου,
σε μία τρύπια τριήρη χωρίς κουπιά,
χωρίς πανιά,
να προσπαθώ να δώσω ώθηση με τα χέρια,
να αφήσω το καράβι μου να φτάσει όπου το πάει το κύμα σου,
κι ας είναι να πέσει ξανά στα βράχια,
γλυκιά σειρήνα να με μαγεύει το τραγούδι σου να μη νοιώθω..
Νομός Κεφαλληνίας,
η πτώση της Τροίας..
«Λείπουν ακόμα και τα λόγια,
όλα τα αφήσαμε στη μέση,
όλα τα αφήσαμε στην τύχη,
κι έγιναν όλα χωρίς εμάς».
Με συντροφιά τον Ρίτσο,
στο τελευταίο μου τσιγάρο να γίνεσαι καπνός,
να γίνομαι ο Πάρης σου σε μία Τροία που είναι καταδικασμένη να πέσει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
