| |
Κάποιες αγάπες δεν ξεπλένονται με δάκρυα
Και ανακούφιση δεν βρίσκουν μες στον πόνο
Κάποιοι καημοί παραμονεύουν σε μιαν άκρια
Την μοναξιά να κυριέψουνε με φθόνο...
Κάποιες στιγμές ο εαυτός μας είναι αντίπαλος
Και τον ξεσκίζουμε με νύχια μανιασμένα
Σαν τη φωνή που την σκοτώνει ο αντίλαλος
Μες στα φαράγγια της σιωπής τα ξεχασμένα...
Κάποιες ρωγμές σκίζουν στα δύο τις απάτες μας
Και βυθιζόμαστε γυμνοί μες στη δειλία
Από τις μνήμες ανασταίνονται οι ανάγκες μας
Κι εμείς κρυβόμαστε σ' αστεία προσωπεία...
Κάποιες πληγές δεν επουλώνονται με ψέματα
Βράζει το αίμα και αρνείται πια να πήξει
Ένας βραχνάς πια η ζωή.. που φτύνει φλέματα
Απ' τα πνευμόνια που το λάθος έχει κλείσει...
Κάποιες αλήθειες αυταπάτες δεν ανέχονται
Και ανελέητα ζητούν την πληρωμή τους
Τα μάτια κλείνουμε.. μα στην ψυχή φυτεύονται
Και επιβάλλουν στο κορμί την λογική τους...
Κάποιες ανάσες που μυρίζουν δηλητήριο
Σπέρνουν τριγύρω την αρρώστια και το κρίμα
Και το χαμένο της ζωής το εισιτήριο
Μας επιστρέφει πια στο πρώτο μας το βήμα...
27-3-2008
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
