| |
Οι ήχοι μιας κιθάρας
κι ο ήλιος που σβήνει
ουράνια πληγή
στου κόσμου την κόγχη
Στου πόνου την παράγκα
η μέρα χάνεται
κι ο ορίζοντας
Βαθύ Κόκκινο
Τί χρώμα έχει η ευτυχία μου;
Νύχτες μου γεμάτες θανάσιμη αγωνία
Απόψε το φεγγάρι ντύθηκε ένα λευκό σάβανο
Απόψε του ανέμου το άγγιγμα
θυμίζει την αύρα των μαλλιών σου
και μια κουταλιά του γλυκού
θάνατο...
Τα κορμιά που μπλέκονται
τα λόγια που χάνονται
Παιδί με το χαμόγελο και το λευκό πανί
τα μάτια μου ας σκούπιζες σε ένα χάδι
Τα μάτια κλείνω-μυρωδιά φόβου
Μόνος-δάσος γύρω γεμάτο σκιές
κόκκινα μάτια-Αίμα
στη στερνή μου μοίρα-δίνη
ανοίγει και με καταπίνει-σκοτάδι
Αδέρφι κράτα μου το χέρι
θα γκρεμιστώ στο χάος
θα διαβώ το πικρό ποτάμι
Είναι στιγμές που κι ο χειρότερός μου φόβος
αρνείται να γεμίσει
μα σκοτάδι την ψυχή μου
Ξημερώνει`το άγουρο φως
σκληρός δαμαστής
Μετανιώνω για ό,τι ως τώρα υπήρξα
ίσως και για αυτή μου τη μετάνοια
Το τέλος με βρίσκει μόνο
Μάτια γυάλινα κοιτάζουν το ʼπειρο
ξεχασμένα σε ένα σκοτεινό ξέφωτο του Ονείρου
Μην κλαις αγάπη μου...
Έγινα βροχή
Μην θρηνείς
Μόνο θυμήσου
Πέτρινα σκαλιά
πιασμένοι χέρι-χέρι
κι η καρδιά να χτυπά
Στης ζωής το σταυροδρόμι
Στερνό φιλί
Βαθύ Κόκκινο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
