| |
Κόκκινα λουλούδια μες στη γλάστρα,
κόκκινο το χρώμα της πληγής.
Είναι η νύχτα, απόψε, ξελογιάστρα
και βαστά τα δίκια όλης της γης.
Τα μαλλιά σου, ανάδευαν οι ανέμοι,
Θε μου, ας ήταν ο έρωτας το παν.
Είπαν πως τελειώσαν οι πολέμοι,
σφίξανε τα χέρια τους και πάν'.
Σκύψε στην πηγή να ξεδιψάσεις,
από τα αίματα να ξεπλυθείς.
Κάποτε, ο ουρανός, θα δοκιμάσεις,
πόση πίκρα σού φυλά, ο βαθύς.
Κόκκινα τραγούδια κι η φωνή σου
κόκκινη, που τα 'λεγε γλυκά.
Στάθηκαν στο μνήμα σου οι γονείς σου
κι άλλα πρόσωπά σου φιλικά.
Για σέναν όλη η έγνοια μου κι οι πόθοι,
για σέναν όλοι οι αναστεναγμοί.
Και πώς να πεις αυτό που δεν ειπώθη
και πώς να μη θρηνείς, κάθε στιγμή;
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
