| |
Ανοίγω τα μάτια μου και τυφλώνεται το φώς μου
και ξεσπώ στα πελώρια που με ζώνουνε σκοτάδια
το μερτικό μου γυρέυω απο τ’άστρα του κόσμου
στου μυστηρίου για να λουστώ τ’αφανέρωτα χάδια
πνίγω την οργή και της ψυχής φτερά αργοσαλεύω
κι ανεβαίνω πάλι στην πρώτη πρώτη μου πατρίδα
να ξεσκίσω τα σάβανα ν’αρχίσω να χορεύω
μ’αχνή θωριά και με ζάλη και μ’αδιάκοπη ελπίδα
ανάβει στο νού μου η σκέψη,φεγγοβολούν οι εικόνες
του πάθους μου οι μεγάλες, που για μια στιγμή μπροστά μου
υψώνονται αθάνατες όλες οι αλήθειες μου μόνες
δρόμους ανοίγοντας αμέτρητους μες στη καρδιά μου
παλεύω με το μένος του ανδρισμού το πυργωμένο
μα τρέμω απο τα χείλη τ’ονομά σου ν’αφαιρέσω
ως πότε θα σε βλέπω σαν φεγγάρι μακρυσμένο
μαζεύτηκε η λαχτάρα μου γλυκά να σε καλέσω
αχολογάει η φλέβα μου λιγάκι κι αν μ’αγγίξεις
στην άφρη και το αίμα μου που μέσα ξεφαντώνεις
ολόσωμος πια στον έρωτα πέφτω πριν με ρίξεις
δεν χάνεσαι στα μάτια μου τ’ανοίγω και τα ισκιώνεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
