| |
Πόσο φοβάμαι το χαρτί
.. Τ' αμείλικτο μελάνι
Έχουνε σκάψει μια ψυχή
Μ' ολόχρυσο σκερπάνι...
Πόσο φοβάμαι να δοθώ
Ξανά στην απουσία
Πές μου πως είσαι αληθινός
Και γίνομαι θυσία...
Βαρέθηκα τη διαδρομή
Σαλόνι και κρεβάτι
Και μια κουζίνα σκυθρωπή
Αρώματα γεμάτη...
Ανάθεμά σε μοναξιά
Που δεν μ' αφήνεις μόνη
Μια τελευταία ρουφηξιά
Δώς μου.. κι ας με πληγώνει...
Ανάθεμά σε έρωτα
Που μάχεσαι τη λήθη
Θα προτιμούσα μιαν οχιά
Να κρύβω μες στα στήθη...
Δώσε μου μια λαβωματιά
Και δάκρυ δεν θα χύσω
Το ματωμένο χέρι σου
Άσε με ν' αντικρύσω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
