| |
Σε γνώρισα μες τα σκοτάδια μου
Κι ήσουν της μαύρης μου τότε ζωής
Η μόνη ηλιαχτίδα,
έκανα χώρο να φανείς
Φως μου.
Ήσουν εσύ η μόνη και τελευταία μου ελπίδα.
σε κράταγα στα χέρια μου σφιχτά
Όλο και πιο σφιχτά να μη χαθείς,
Μα ξάφνου έγινες λεπίδα.
Μαχαίρι αιχμηρό που θάνατο σκορπά,
Την έρημη ψυχή μου σιωπηλά χαράζει.
Κι όλα είναι ένα τίποτα
Μόνο ένα λάμδα η όλη διαφορά
Της ζωής μας το γέλιο και το δάκρυ.
Ένα μονάχα αθώο γραμματάκι μού έφερε τη συμφορά.
κοιτώ τα χέρια μου,
Υγρά και ματωμένα.
Πώς να σε κρατήσω
Κι ακόμα πώς να σ' αφήσω;
Σκέφτομαι...
Πως η ελπίδα ακόμα τα χέρια μου γλυκά κρατά
Και πως ακόμα μ αγαπά
Τι κι αν πέφτουν κόκκινες οι σταγόνες απ’ τα χέρια μου,
μικρές κηλίδες στο έδαφος οι στάλες,
ίχνη της ζωής μου εδώ στην ερημιά.
Δεν μπορεί σ όλη τη γη
Κάποιος κι εμένα θ αγαπά.
Μα ένα μονάχα γράμμα σαν άλλαξε τη θέση του,
Για πάντα πια.
Ξερά κόκαλα για τα σκυλιά η ζωή
Που απέμεινε εδώ
Η μοναχική μου, η ρημαγμένη
Τη βλέπω καθώς
στα πόδια μου σωριάζεται,
Νεκρή κι ατιμασμένη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
