| |
Χιλιάδες λέξεις λυπημένες
Κι ανάμεσα.. λίγη χαρά
Άλλες ζωές.. λησμονημένες
Το παρελθόν.. δεν σ' αφορά...
Κοιτάζεις πίσω μ' απορία
Κάποια σου βήματα νεκρά
Των αλλωνών την ευτυχία
Έπλαθες μ' όνειρα τρελά...
Μα τώρα πια καταλαβαίνεις
Πως ήταν λίγοι τελικά
Έτρεχες να τους προλαβαίνεις
Τ' αχάριστα "ιδανικά"...
Οι σκέψεις μείναν μόνον σκέψεις
Οι πράξεις ήτανε λειψές
Μα έπρεπε να τους πιστέψεις
Σαν έλεγαν εσύ πως φταις...
Κι έτσι κυλήσανε τα χρόνια
Χωρίς να πάρεις μυρωδιά
Και τα μαλλιά σκεπάσαν χιόνια
Τα χέρια γίνανε τραχιά...
Κι όταν σε βύθισαν στο τέλμα
Γελούσανε με σιγουριά
Χαράξανε για σένα τέρμα
Δεμένη με μια σιδεριά...
Μα λάθος πάλι υπολογίσαν
Πως δύναμη πια δεν θα βρεις
Σε στερεότυπα σε κλείσαν
Μίας φριχτής υποταγής...
Μα σαν το άδικο θεριέψει
Το σώμα γίνεται θεριό
Και με τις σάρκες του θα θρέψει
Τον άγριο ξεσηκωμό...
Όσοι τον νου υποτιμούνε
Και τις δυνάμεις της σιωπής
Στο τέλος ψάχνουν να κρυφτούνε
Λες και δεν θα τους βρει κανείς...
Μα όλα βγαίνουνε στη φόρα
Και στα σκοτάδια μπαίνει φως
Αργεί το δίκιο.. σαν τη μπόρα
Αλλά ξεσπάει σαν σεισμός...
Κι έτσι συθέμελα γκρεμίζει
Επίπλαστα έργα.. φτηνά
Απ' το μηδέν τα ξαναχτίζει
Ρίχνει θεμέλια γερά...
Βλέπεις αλλιώς υπολογίσαν
Τυχάρπαστα.. οι πονηροί
Κι αν ίσως λίγο λάγνα ζήσαν
Πάντα γυρίζουν οι καιροί...
Τώρα μονάχοι και θλιμμένοι
Λύπηση ψάχνουν χαμερπά
Αλλά ποτέ οι προδομένοι
Δεν επιστρέφουν στη φθορά...
Δες τους !.. Πώς λάμπουν τα φτερά τους !
Τα μάτια τους σπίθες πετούν !
Δεν άφησαν τα όνειρά τους
Μέσα στο ψέμα να χαθούν...
Κάποιοι τους λένε πως γεράσαν
Δεν θα πετάξουν μακριά
Τα δάκρυα που τους κεράσαν
Πως έπνιξαν κάθε χαρά...
Μα παίρνει ανάσα κι ο πνιγμένος
Σαν αητός βγάζει φτερά
Ο εαυτός του ο κρυμμένος
Σαν παίρνει σάρκα και οστά !...
Κι αλίμονο σ' όποιον "κοπιάσει"
Ξανά να εκμεταλλευτεί
Ανήμερα θεριά δαμάζει
Το δίκιο.. σαν αντρειωθεί...
23-7-2024
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
