| |
Το σακί
Είναι κι αυτή η μυρωδιά που δε σ’ αφήνει να κοιμηθείς
Σαν ξυνισμένη αγκαλιά σε μνημόσυνο
Τεθλιμμένοι και μη - τα βότσαλα της θάλασσας
Αραδιασμένοι μες στη μεγάλη σάλα
Ν’ απαριθμούν πόσα απίδια έβαλε τελικά ο σάκος
Μα εσύ βαριέσαι να μετράς
Προσεχώς επικήδειοι προφητεύεις
Και αλλάζεις πλευρό
Κι εκείνος ο παλιός καβγάς ίδιος με χίλιους γκρεμούς
Όπως όταν τρέχουν στο διάβα σου νερά
Και το φως γίνεται γκρίζο
Όλο μεταμέλειες και «απεταξάμην»
Ποιος θα σώσει τους μικρούς κατακλυσμούς
Τώρα που τα δάκρυα κυλούν στα χαρτιά
Και τα απαγγέλουμε από στήθους
Τίποτα χλοερό δεν υπάρχει εδώ, λες
Και σαν θεός απομακρύνεσαι
Τούτος ο κόσμος μοιάζει με κόλυβο
Πού ‘πεσε από το δίσκο κι ύστερα ποδοπατήθηκε
Μ’ ένα υποτυπώδες και υπόκοφο πλατς
Μνήμη φτηνή, μνήμη εκπεσούσα
Κουβαλάς το θάνατο σαν ένα σακί πατάτες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
