| |
Πάντοτε με παραξένευαν οι “παιδικές χαρές”. Μέρη που υπόσχονται απλόχερα τα ανθρώπινα συναισθήματα που ξεπηδούν σε αυτές και απλώνονται σαν απαλό σεντόνι πάνω στο χώμα τους. Μια λεκτική υπόσχεση και επιταγή συνάμα, πως το κυρίαρχο συναίσθημα που θα αισθανθεί κανείς σε αυτές είναι η χαρά. Αναρωτιέμαι, εάν ένα θλιμμένο παιδί την επισκεπτόταν και έφευγε από αυτήν χωρίς εκείνη να επιτελέσει τον σκοπό της θα αισθανόταν ανυπολόγιστο βάρος μέσα του ή θα τον συμπαρέσυρε η λεκτική της δύναμη σιγά-σιγά ξεθωριάζοντας τη θλίψη από τα σωθικά του;
Τι θα γινόταν εάν ήταν με τέτοιο τρόπο σμιλευμένος ο κόσμος γύρω μας; Εάν όλα μαρτυρούσαν το κυρίαρχο συναίσθημα που μας προκαλούν; Τι θα γινόταν εάν στο αεροδρόμιο αποκαλούσαμε τις αφίξεις “ανακουφιστικό αντάμωμα” και τις αναχωρήσεις “πικρό αποχαιρετισμό”; Τα νεκροταφεία “απύθμενη θλίψη” και τα μαιευτήρια “δάκρυα χαράς”;
Ντύσαμε άραγε - κατά πως θέλαμε - τις λέξεις με ουδέτερη χροιά για να μην ριζώνουν μέσα μας ανώφελες προσδοκίες; Να μην απογοητευτούμε με όσα στο τέλος δεν επιτελέσουν τον σκοπό τους; Και εάν η ονοματοδοσία τους ήταν ένα προμήνυμα, μια προειδοποίηση, η ίδια μας η ελπίδα;
Τι θα συνέβαινε εάν θέλαμε να ονοματίσουμε την ίδια μας τη ζωή; Θα τολμούσε η δειλή μας ψυχή να επιχειρήσει κάτι τέτοιο; Θα ήταν σοφότερο – θα υποστηρίξει κανείς – να περιμένουμε το τέλος της για να τη χαρακτηρίσουμε. Εάν, όμως, τολμούσαμε να την αποκαλέσουμε “ταξίδι στον ήλιο της ψυχής” θα κάναμε τη ζωή μας άραγε μια στάλα πιο ευτυχισμένη;
Είναι άραγε η λέξη “χαρά” τη στιγμή που την ξεστομίζουμε - χωρίς να το γνωρίζουμε - το έναυσμα, η πρώτη σταλιά της χαράς που θα αισθανθούμε αργότερα; Όπως και να έχει, η “παιδική χαρά” στα αυτιά μου είναι λέξη μοναδική, γιατί κατόρθωσε να ξεγλιστρίσει μέσα από την ανθρώπινη δειλία και κανονικότητα και στρογγυλοκάθισε κάπου ψηλά, περιμένοντας τις υπόλοιπες λέξεις κάποτε να την ακολουθήσουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
