| |
| | Λεκές |  | | |
Μια αράχνη όλο πλέκει τον ιστό της
Πεισματικά,ακούραστα...αθόρυβα
Εγκλωβιζει την ελπίδα στη γωνία...
Ωσπου, η Ευθύνη. να αποφασίσει να σηκώσει τα μανίκια της και να πιάσει δουλεια
Και τότε...
Στα φανάρια των λεωφόρων, τούτες οι στιγμές, δε θα φορούν παιδικές βρώμικες μπλούζες...
Ούτε, τα δευτερόλεπτα, θα μετρούν δεκάρες...
Ούτε, θα μοιάζουν με
σκιές, τα παιδικά κορμια
Ούτε, το βλέμμα τους, θα τρυπαει τις νύχτες σου
Οι πρόχειρες φωτιές, δε θα θερμαίνουν τα ξυπολητα πόδια τους
Κι ο αντίχτυπος της καρδιάς τους δε θα σκορπά θραύσματα ψυχής
Μια μέρα τα αεροπλάνα θα θυμίζουν μόνο ταξίδια αναψυχής κι όχι απόγνωση κρυμμένη σε σκυμμένο κεφαλια
Στα λιμάνια, ο ήχος των καραβιών, δε θα ξεσηκώνει τις φουρτούνες της αγανακτησης
Στους σταθμούς των τραίνων
δεν θα επιβιβάζονται οι θρυμματισμένοι στοχοι
Μια μέρα, θα ξεδιψάσει την αγωνία του, τούτος ο τοπος
Και οι γιορτές, θα γεμίσουν τις αυλές των σπιτιών με χαμόγελα
Η μοναξιά, θα τραβηξει τα πενθιμα μαντήλια των ηλικιωμένων, από τα κεφάλια τους και θα ξεκουμπιστει
Οι αφορμές, θα πάψουν στην ποδιά τους, να γεννούν θλιβερά ποιήματα...
Όταν, η Ευθύνη σηκώσει το κεφάλι της, τούτη, η βρώμικη, θα υπάρχει εκεί... Ένας λεκές στον τοίχο του κόσμου... για να θυμίζει, μόνο, τις
συνέπειες των πράξεων της
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | μη δω,όσα ,μπορώ να αντέξω | | | |
|
 |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
