| |
Πέρασαν χρόνια που το πρώτό 'δα κ όποτε επιστρέφω, λες και το βλέπω πρώτη φορά. Γοητεύομαι το ίδιο. Πες απλότητα και θα πω μαγεία -παρθένα (φύση), σπορος. Έτσι κάπως -προκύπτει- το "λύκος να μένεις που τον αμνό του φυλά" έχει βάση... Κι ο μοναχός τον κυνηγό φοβάται, την εμμονή του, από την οποία τρέχει μακριά ... Η γαλήνη του*. Όπως Γιάννης Αγιάννης και Ιαβέρης. Η εμμονή -που- σκοτώνει. Όπως φόβος δίχως υποσταση, με παρωπιδες και αυταπατες, η αλήθεια του κυνηγου που δυσαρεστειται από τον καθένα που γίνεται καθρέφτης του κι αν δεν τον σπάει , σκαει.
Γι αυτό μακριά, από τις θέσεις και τις διώξεις του η γαλήνη. Μακριά του κι σκια του να 'ναι. Το κρίμα -περιφρονημενο- στο λαιμό του, από κόμπος θηλιά.
Κρίμα.
* Θέμα ψυχής
και εφήμερα
τα κύτταρα.
Τα ρηχά αισθήματα.
Οι ρηχές στάσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
