| |
| | Κουμακι |  | | | γράφοντας κάθε εργόχειρο, έμαθα πως για τ’ όνειρο να ζεις και μόνο, φτάνει … | | |
ΚΟΥΜΑΚΙ (Πέμπτη 8 Αυγούστου 2024)
Νύχτα βουβή, καλοκαιριού, σ’ ένα γ-κουμάκι τ’ αοριού
που ‘χτισα με χαράκια,
να ξαποστάσω έγειρα, στο νου, στη σκέψη μου, έφερα
παλιών γ-καιρών μεράκια …
Τότε-σας που ‘μουν-ε παιδί κι ώσπου να φτάξω ως την γ-κορφή
του γέρο Ψηλορείτη,
σε κάθε στάση, που άραζα, στίχους στσι πέτρες χάραζα,
με μαστοριά τεχνίτη …
Στ’ αορείτικα χαράκια, έγραφα ψυχής μεράκια,
έγραφα ψυχής μεράκια, αυτοσχέδια στιχάκια …
Κάτω απ’ το φως του φεγγαριού, μες στο κουμάκι τ’ αοριού,
π’ ο ίδιος είχα χτίσει,
μιας κι ο Μορφέας έκανε περίπολο και μ’ έψαχνε,
ήρθε να με κοιμίσει …
Κι είδα στ’ ονείρου τη φυγή, θεός πως ήμουν σ’ άλλη γη,
χωρίς στο σώμα πόνο,
βαθιές ανάσες έπαιρνα κι απρόσκοπτα ανέβαινα
ως τ’ ουρανού το’ θρόνο …
Και στο δρόμο που τραβούσα, γέλαγα και τραγουδούσα,
γέλαγα και τραγουδούσα, στ’ ανηφόρι που τραβούσα …
Κάποια σκληριά του δοξαριού λύρας γ-ή απ’ αναπνιά θεριού,
απ’ τ’ όνειρο ξυπνά ‘με
και το κουμάκι που έχτισα, σαν την αυγούλα ξύπνησα,
το ‘δα κρεβάτι να ‘ναι …
Κι εγώ ξανάγινα θνητός, ένας μεσήλικας απλώς
στου κόσμου το σεργιάνι,
γράφοντας κάθε εργόχειρο, έμαθα πως για τ’ όνειρο
να ζεις και μόνο, φτάνει …
Κι ακονίζω τη λεπίδα, τ’ όνειρο να γράψω που είδα,
σ’ αορείτικο χαράκι, με μικρού παιδιού μεράκι …
** Στίχοι : Κώστας Μιχαήλ Μαρής / “k©sm!m@” ***
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | “k©sm!m@” | | | |
|
zari.kardias
09-08-2024 @ 00:06 | Κάποια σκληριά του δοξαριού λύρας γ-ή απ’ αναπνιά θεριού,
απ’ τ’ όνειρο ξυπνά ‘με...
Όμορφη γραφή-δημιουργία ΟΛΟ!!! ::up.::
::yes.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
