| |
ΧΑΡΜΑΝΙ (Πέμπτη 15 Αυγούστου 2024)
Απ’ τα Λιβάδια κίνησα με μισερό φεγγάρι,
στο μετερίζι τση ζωής, ευχή γονιώ’ είχα πάρει,
αντί κρασί είχα στο φλασκί, νερό απ’ την γ-κάτω Βρύση
κι ένα γ-κερί απ’ τση γειτονιάς τ’ αϊ-Γιώργη το ξωκλήσι,
συνεσταλμένος, ντροπαλός κι ολόγδυμνος τραβούσα
τση στράτας τον ανήφορο και σιγοτραγουδούσα,
σε κάθε ζάλο που έκανα και χρόνο με το’ χρόνο,
για να μη’ ντρέπομαι άλλο πια, ντυνόμουνα στο’ δρόμο,
σ’ ένα σπηλιάρι σκοτεινό, γεμάτο νυχτερίδες,
έθαψα από παιδί μικρό, όνειρα, ευχές κι ελπίδες
και με τ’ αλλάγια του καιρού, στου κόσμου το σεργιάνι,
μ’ έβγαλε η μοίρα τελικά, στσ’ ανάγκης το ντουκιάνι,
κουτσά-στραβά να πολεμώ την γ-κάθε μιαν ημέρα,
με Κατωβρυσανό νερό και Λιβαδιώτη αέρα
και το σγουρό βασιλικό π’ ανθίζει στο περβάζι,
ποτίζω και κορφολογώ, μην γ-ξεραθεί απ’ τ’ αγιάζι,
χαρμάνι απ’ το καλό κερνώ και δε’ χαλώ χατίρι,
σαφί χαράς, γιατί καημούς έχω πολλούς παρτίρει,
πολλούς κι απανωτούς καημούς, που δε’ χωράν στα λόγια
κι όλους τραγούδια τσοι ‘καμα, αντίς για μοιρολόγια,
σκοπούς τ’ αντάρτη στεναγμού και τση ξομπλιάστρας ζήσης,
να τσοι χορέν’ ν-τα όνειρα, οι σκέψεις κι οι αναμνήσεις,
όχι για να λησμονηθούν, μα για να τσοι θυμούνται
κι αν-ε τζοι βρούν’ άλλοι καημοί, να πάψουν να φοβούνται …
Από κοπέλι πολεμώ
τσι σκέψεις μου ματώνω,
αντί με όπλο, με σταυρό
που κουβαλώ, στον ώμο …
Βγήκα από σπήλιο σκοτεινό
στ’ ανάριο φως του χρόνου
κι αντί να κλαίω, τραγουδώ
για το νεκρό όνειρο μου …
Τ’ όνειρο π’ ακολούθησε
στο ζάλο, η κάθε σκέψη,
ξεδείλιανε, γιατί η κάρδια
είχε σ’ αυτό πιστέψει …
** Στίχοι : Κώστας Μιχαήλ Μαρής / “k©sm!m@” ***
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
