| |
Στης δύσης την ήπια σιωπή η σκέψη σταματά,
Ο απόηχος της χαράς, σκιά μες το μυαλό μου
Ελπίζω σε ένα θαύμα για να τη ζήσω ξανά
Γαβγίζουν ακόμη γύρω μου άγρια σκυλιά
Όμως η ζωή, δεν μπορεί απλώς να φοβηθεί,
Η μοίρα και η σκληρή απώλεια δε θα νικήσουν
Ακόμη το τέλος τροφοδοτεί τη λύσσα για μια νέα αρχή
Και τη σκόνη την κερδίζει στο τέλος πάντα η λιακάδα
Κλαίω μόνος μου, εκεί που άλλοι τραγουδούν
Δεν είμαι σοφός, δεν είμαι καν ευτυχισμένος
Άδικη σύγκριση, μου κλέβει τις χαρές μου
Τσαλακώνει την ψυχή, θολώνει κάθε αίσθηση
Και η μικρή μου η ζωή, μετράει πια ψηφιακή
Μέσα στο κρύο, χωρίς ανθρώπινη φροντίδα
Γεμάτη σειρήνες και αδύναμα παυσίπονα
Θάβει το πνεύμα μου μες την απελπισία
Δε μπορώ πάντα να κερδίζω
Ξεμπλέκω σταδιακά από ψευδαισθήσεις
Θέλω μονάχα ήσυχες σκέψεις
Δεν με νοιάζει ο κόσμος, με νοιάζω εγώ
Δεν θέλω να ξέρω γνώμες για εμένα
Η φήμη φθινοπωρινό χιόνι, λεπτό και αδύναμο
Έχω ανάγκη να ακουμπήσω τη σοφία
Με λέξεις ποτάμια, με θαύματα, με ησυχία
Η αγνότητα παραμένει ο μόνος στόχος
Καθαρή καρδιά, γενναίο πνεύμα
Δεν είμαι ανίκητος, αλλά θα βρω την ευτυχία
Άλλωστε, δε σημαίνουν τίποτα οι νίκες
Την ανθρώπινη ύπαρξη στεφανώνει μονάχα η θυσία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
