| |
Μα τι γυρεύω,που πηγαίνω τόσο μακρυά
Το ξέρω πως θάναι τόπος ωραίος
Για να ξεχνιέμαι εκεί κολυμπώντας στα νερά
Κείνης της θάλασσας νιώθωντας νέος
Κάπου εκεί τριγύρω θ'σνταμώνω κι εσένα
Μέσα στο ήσυχο φώς μες στη διάφανη μέρα
Και θα σ'αγγίζω με χέρια λυμένα
Λίγο ψηλά και λίγο παραπέρα
Και θ'αράξω χίλιες φορές σ'ένα σπιτάκι
Ανάμεσα σε κόκκινα ρόδα χτισμένο
Κοντά σου και γύρω σου μες στην Ιθάκη
Ανασαίνοντας το δικό σου πεπρωμένο
Τη ζωή που μου δόθηκε θα τη ζήσω
Σε μια πατρίδα δική σου,πια και δική μου
Με την ελπίδα του Οδυσσέα θα γλυκοξυπνήσω
Μιαν άσπρη χαραυγή,σαν σήμερα,στην ύπαρξή μου
Ανεβαίνω ως το κατώφλι των μελλουμένων
Κι ανασαίνω το άρωμα των σωμάτων
Στο κρυφό συναπάντημα των πεπρωμένων
Γυρεύω την πεμπτουσία των οραμάτων
Ανοίγω τα μάτια να σε κοιτάζω
Μα στο βλέμα σου πέφτω και σπαράζω
Χαμένη η φωνή μου μέχρι ν'αράξω
Βαθιά σιωπή,ευωδιά και βουλιάζω
Η σάρκα μου στον πόθο της λυτρώνεται
Εκεί που στρώνει και βαθαίνει η αγκαλιά σου
Το χτυποκάρδι αιώνιο σαν κορυφώνεται
Το απέραντο αξεδιάλυτο μες στα φιλιά σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
