| |
ΜΙΑ ΠΌΖΑ
Δεν τον αντέχεις μου' λεγες τον άσχετο μου στίχο
για σένα επανάσταση είναι η απόφαση που πήρες
να ορκισθείς αποφάσισες πως δεν νοικιούντε οι μοίρες
κι’ ούτε ποτέ τον στόχο μου μπορώ να τον πετύχω
Στις συνομιλίες που έκανες με ξεπερνούσες τάχα
πίστευες πως όλα θα’τα’ φέρνες τα πάνω κάτω
από που θ’ ανέβαινα αν μ έστελνες στον πάτο
ποτέ σου δεν λογάριασες πως κάποια ελπίδα θα ‘χα
Μ' ένα δυνάστη έμοιαζες που τον έλεγα αλήτη
κι’ έγραψα για σένα ένα τραγουδάκι
μα εσύ μ έβλεπες σαν αφελές παιδάκι
που ξόδευε τον χρόνο του μόνο για να μην πλήττει
Δεν μαθαίνεις μου’ λεγες άδικα θα κοπιάσεις
όσο κι 'αν προσπαθείς θα πέσεις στο κενό μου
στο πάτο θα βρεθείς παρέα με τ’ όνειρο μου
για να σε βλέπω να ζητάς πως θα με καλοπιάσεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
