| |
Διαβάζοντας στα ρωσικά ένα άγνωστο για μένα ποίημα της εικοσάχρονης Μαρίνα Τσβετάγεβα ένιωσα ότι είναι κάτι σπουδαίο, αλλά το νόημα του οποίου αδυνατώ να κατανοήσω. Επέμενα, ξαναδιάβασα φορές και αυτά που κατανόησα θα αντιλαμβάνεστε μετά, αφού διαβάζετε την μετάφρασή μου.
Ή μέρα μου
Η μέρα μου είναι άσωτη και παραπατάω:
Απ’ τον επαίτη ψωμί ζητάω,
Στον πλούσιο δίνω σαν να είναι ενδεής.
Στη βελόνα περνάω την ακτίνα τριχοειδή,
Στον ληστή απονέμω το κλειδί,
Με το ψιμύθιο κοκκινίζω τη χλωμάδα.
Ο ζητιάνος ψωμί δε μου φέρνει,
Και ο εύπορος λεφτά μου δεν παίρνει,
Η ακτίνα δεν περνάει στη βελόνα.
Ο κλέφτης μπαίνει χωρίς κλειδί και παιδεμούς,
Και κλαίει η χαζή με λυγμούς
Για την ημέρα δίχως νόημα και χωρίς δόξα παθογόνα.
Μαρίνα Τσβετάγεβα
Μετάφραση Γ. Σοϊλεμεζίδης
1918 (08.09.24)
Όλη τη ζωή της η Τσβετάγεβα «τακτοποίησε» μέσα σε μια μέρα.
Διαβάζουν ποίηση και αγοράζουν συλλογές οι φτωχοί ενώ την πνευματική τροφή - ακτίνα του ποιητή ο πλούσιος περιφρονεί και δεν μπαίνει στην ψυχή του.
Και πάει λέγοντας…
Παρ’ όλο που η μέρα – ζωή του Ποιητή τελειώνει με «λυγμούς» αυτό δεν είναι παράπονο του, είναι Επιλογή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
