| |
Γιατί χάροντα, γιατί...
Πένθιμα χτυπά καμπάνα
μαυροφορεμένη μάνα...
προσπερνά...
Και πλησιάζει σ΄ένα μνήμα
με πολύ αργό το βήμα...
σταματά...
Και κυλάει ένα δάκρυ
από τού ματιού την άκρη
και πονά...
Κάνει μιά γονυκλισία
τον Χριστό, την Παναγία
προσκυνά...
Γιατί χάροντα, γιατί
μάς παίρνεις από την ζωή
και παντού θλίψη σκορπάς
και στέλνεις πόνο στην καρδιά.
Παναγία μου θυμίσου
πώς σταυρώσαν το παιδί σου...
με καρφιά...
Είσαι πονεμένη μάνα
άκου πένθιμη καμπάνα
πού κτυπά...
Παίρνει μιά φωτογραφία
την αγγίζει με λατρεία
την φιλά...
Και τον χάροντα τυχαία
πού΄ταν μέσα στην αλαία
συναντά...
Γιατί χάροντα, γιατί
μάς παίρνεις από την ζωή
και παντού θλίψη σκορπάς
και στέλνεις πόνο στην καρδιά.
Γιατί πήρες το παιδί μου
πού΄ταν όλη η ζωή μου
τον ρωτά...
Επληγώθη η καρδιά μου
πέταξε και η χαρά μου...
τώρα πιά...
Μα αυτός δεν απαντάει
και συνέχεια τριγυρνάει...
στα στενά...
Και το νέο ψάχνει θύμα
όπου της ζωής το νήμα...
σταματά...
Γιατί χάροντα, γιατί
μάς παίρνεις από την ζωή
και παντού θλίψη σκορπάς
και στέλνεις πόνο στην καρδιά...
Και-πα-ντού-θλί-ψη-σκορ-πάς
και-στέλ-νεις-πό-νο-στην-καρ-διά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
