| |
Τι σε τραβάει ψυχή μου,
εξω απ τα ματια μου ξανά,
τα σφίγγω να μη φύγεις,
ρέεις σε δάκρυα ξανά.
Γίνομαι όλο και πιο λίγος,
σε έναν μουντό πάντα καιρό,
η άμμος σε απορροφά,
μα σε καρτερεί ο ουρανός...
Γίνομαι όλο και πιο άδειος,
εσύ θες να εξατμιστείς,
τον ουρανό να ανοίξεις,
τα χείλη εκέινα για να βρείς...
Χαμογελάει ο ήλιος που νομίζει,
οτι σε πάει εκει που επιθυμείς,
μα έχω μείνει άδειος σαν κουφάρι,
με ξεχνάτε, με ξεχνάτε, έχω ξεχαστεί....
Οταν βρεις αυτό που επιθυμείς,
και δεις οτι δεν έχεις σώμα,
το σώμα μου στην άνοιξη,
θα ψάχνει το δικό σου χρώμα...
Δεν θα μάθουμε ποτέ τι φταίει,
τι ήθελε αυτός ο προορισμός,
που σώμα και ψυχή ζητούσε,
και πυρώναμε τόσο για αυτόν...
Δεν μπορώ πλέον να κλάψω,
να δει κανείς πως μαρτυρώ,
άνοιξη, πουλιά, ακούστε,
προσπαθώ κάτι να πω...
Θα νιώθει εκείνη τον αέρα,
ενώ στα χείλη της χτυπά,
τον ανοιξιάτικο, την αύρα,
που τα ίδια θα ζητά...
Θα τον ρουφάει και θα νιώθει,
κάποιον να ψάχνει, να ζητά,
χωρισμένοι και στη Γη και στον αέρα,
μαζί ειρωνικά, θα ψάχνουμε ξανά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
