| |
Όσο καιρό μέναμε μαζί, παρόλο που κάτι μού έλεγε μέσα μου ότι γύρευες τη μοναξιά, η πιστή μου καρδιά γελούσε !
Όποτε τύχαινε ν΄αργήσεις, στεκόμουν στην πόρτα με τον νου σαστισμένο· σαν να ένιωθα το σπίτι ξένο.
Μολαταύτα, η διάθεσή μου ήταν ιλαρή !
Κι ας μην πίστευα ούτε τα μισά απ΄ όσα σου άρεσε να λες. Ένας Θεός ξέρει ποια ήταν η αλήθεια…
Τα πρωινά, ο κήπος μας γέμιζε αγιάζι.
Και τα βράδια, το φως έπαιζε μαλακά στους γκρι τοίχους του σπιτιού μας.
Και έδινε μια ανέλπιστη πραότητα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
