| |
Η ζωή είναι αντανάκλαση ευδαιμονικών ωρών,
από τις ρωγμές της ξεπροβάλλουν γκρίζες περιοχές
αναμνήσεις τινές εκ των οποίων νοσταλγικές.
Θυμάμαι κάποιο δειλινό ένα όμορφο κορίτσι
που στεκόταν δίπλα μου σ' ερημικό ξωκλήσι
ήμασταν πιασμένοι χέρι χέρι μπροστά στο ιερό.
Θυμάμαι δυο αστέρια με τρυφερές αναλαμπές,
να δίνουμε όρκους με λέξεις αγάπης γλυκές
ευτυχισμένοι απαλλαγμένοι από μαύρες έννοιες.
Η σιωπή της ήταν καράβι με ανοιχτά πανιά.
Απαλός αέρας χάιδευε τα μαύρα της μαλλιά
ήταν το σκαλί που οδηγούσε στον παράδεισο.
Η καρδιά μου θύμιζε αρχαίο αμφορέα
που έπεσε κι έσπασε κι η σιωπή της
αυτή που ανασήκωνε τα θραύσματα να τα συγκολλήσει.
Η ψυχή μου έμοιαζε με σκοτεινό σπήλαιο ,
ενώ εγώ ο δυστυχής ονειρευόμουν το λαμπερό φως.
Στον ουρανό μου υπήρχαν δυο αστέρια, ο ήλιος κι αυτή.
Σήμερα ο ουρανός είναι βαρύς και οι ώρες μου από μαύρο ίασπη
οι ευχές μου σκαλισμένες σε λευκό πεντελικό μάρμαρο
κι ο πόνος χωρίς παρηγοριά ελπίδα και χαρά.
Κράτα ψυχή μου
το φως του δεύτερου ήλιου θα σε σώσει.
Θεσσαλονίκη 24 Σεπτεμβρίου 2024
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
