| |
Η ζωή μας θυμίζει αχαρτογράφητο ναρκοπέδιο
Είχα καιρό ν' ανάψω κερί στον τάφο των γονιών μου
και επισκέφτηκα τη μικρή πατρίδα.
Έφυγαν πικραμένοι δεν επιθυμούσα κι άλλη πίκρα να τους δώσω.
Ήταν απόγευμα Τετάρτης ο μήνας Ιούλης ζεστός κι αφόρητος.
Διαπίστωσα ότι μεγάλωσε η παροικία των παρεπιδημούντων,
το μοναδικό μέρος της μικρής πατρίδας που ευημερεί,
στα στενά περάσματα των τάφων μαυροφορεμένες γυναίκες σκυφτές
και σκυθρωπές πεθαμένες θαρρείς κι αυτές για συμπαράσταση
στέκονταν με ύφος εγωιστικό πάνω από τους τάφους των δικών τους
λυπημένες και μιλούσαν χωρίς φωνή στους σταυρούς κι έλεγαν:
“Ζηλεύεται οπούμαι όρθια και περπατώ;”
κι η ζέστη ήταν αφόρητη κι έβλεπα τον ιδρώτα τους να χύνεται
από τα μαύρα τσεμπέρια τους και τους πεθαμένους να χαμογελούν πικρόχολα
κρυφά και να είναι αραγμένοι στις σκιές των μόνιμων κατοικιών μουρμουρίζοντας: \
“Δύστυχοι ζωντανοί δε βλέπεται τα μούτρα σας που είστε χειρότεροι από πεθαμένοι ;”
Κι οι μαυροφορεμένες που ένιωθαν τη μιλιά των πεθαμένων
απαντούσαν με κρυφό καμάρι:
“ Είμαστε ακόμη ζωντανές ..”
νομίζοντας ότι πικραίνουν πιότερο τους τεθνεώντες.
Θεσσαλονίκη 7 Οκτωβρίου 2024
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
