| |
Για έναν έρωτα φτερά έδεσες στις πλάτες
και πήρες του ήλιου την πορεία την ειμαρμένη
τότε που ήταν τόσο εύκολες οι αγάπες
τότε που μια σταλιά ήταν όλη η οικουμένη
Σε ποια νερά; ποιου πόντου τάχα; ποιάς θαλάσσης;
ταξίδευες εκεί στο τράνεμα της νιότης
τότε, προτού προτού στα στάσιμα λιμνάσεις
πριν γη και ύδωρ σου ζητήσουν, πριν ενδώσεις
Τότε που παραμύθιαζες τον εαυτό σου
ότι για όλα φταίει η αχίλλειος σου πτέρνα
τώρα φωνάζεις ν’ ακουστεί ο αντίλαλός σου
σε μια βαθιά δεξαμενή σε μι’ άδεια στέρνα
Και μόνο κάτι νύχτες άχρονες στου ονείρου
τα χέρια αφήνεσαι σαν βάρκα μες στο κύμα
κι αυτό σε πάει πίσω, στο άπειρο του απείρου
στο τότε που έφερες της εφηβείας το ντύμα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
