| |
| | Η απώλεια |  | | |
Τον πόνο σα συνάντησα, σβήστηκαν τα γραπτά μου
Πονέσανε τα σωθικά, μάτωσε η καρδιά μου
Τριγύρω υπήρχε σκοτεινιά, ψεύτικα τα μεγάλα
Κι αυτός ο ξαφνικός χαμός, σκηνή απ΄ αρχαίο δράμα
Χρόνος πολύς χρειάστηκε, να γιάνει το κορμί μου
Να πάρει χρώμα η ζωή, ν΄ ανοίξει η ψυχή μου
Τον ήλιο δεν τον ήθελα, αστέρια δε μετρούσα
Και της ζωής τις ομορφιές μ΄ απάθεια κοιτούσα
Ο ήλιος λίκνιζε το φως, μα εγώ το απωθούσα
Με τη ψυχή στα μαύρα της, τι τάχα αποζητούσα;
Τούτη η αλήθεια της ζωής, για μένα ήτανε ξένη
Ζωή ήταν κι ο θάνατος κι αλήθεια δεδομένη
Σαν συνειδητοποίησα της ζήσης το γραμμένο
Κατάλαβα πως ότι ζω, ποτέ δεν πάει χαμένο
Αυτό που εξαφανίζεται είναι μονάχα η στάχτη
Αυτό που μένει και νικά, η ψυχή και η αγάπη
Η αλήθεια τούτη άναψε, το φως στην ύπαρξή μου
Οι αναμνήσεις της ζωής, βάλσαμο στη ψυχή μου
Και μία μέρα έτσι απλά, η ζωή την πόρτα ανοίγει
και στο κατώφλι βρίσκεται, όνειρα να χαρίζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
silmariel
03-10-2006 @ 12:40 | Το ποιημα σου ηρθε σε μενα την καταλληλη στιγμη..
Να εισαι καλα...Μπορει να σε λενε Καταιγιδα μα αυτο που διαβασα ηταν Λιακαδα.. | | georgia
03-10-2006 @ 12:51 | Αυτό που εξαφανίζεται είναι μονάχα η στάχτη
Αυτό που μένει και νικά, η ψυχή και η αγάπη
μου άρεσε πάρα πολύ... ::yes.:: | | Schatzi
03-10-2006 @ 12:58 | Σιατρα ακους?Αφιερωμενο. . . | | agrampeli
04-10-2006 @ 05:54 | Σαν συνειδητοποίησα της ζήσης το γραμμένο
Κατάλαβα πως ότι ζω, ποτέ δεν πάει χαμένο
πάρα πολύ ωραία γράφράφεις ::smile.:: | | ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
05-10-2006 @ 11:10 | Συνήθως μετά την καταιγίδα, ακολουθεί λιακάδα Silmariel.
Σας ευχαριστώ silmariel, georgia, Schatzi, agrampeli. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
