| |
Κάποτε είπα πως θα σπάσω την σιωπή
Κι από τα θραύσματα θα χτίσω ένα μέλλον
Μά 'χε στα δυο ήδη το σώμα μου κοπεί
Κι άκουγα μόνο ψαλμωδίες αρχαγγέλων...
Κάποτε πίστευα στα θαύματα βαθιά
Σ' έναν Θεό που αρχινά απ' τους ανθρώπους
Ώσπου με έκαψε μια μέρα η φωθιά
Και καταφύγιο ζητούσα σ' άλλους τόπους...
Κάποτε άκουγα αλήθειες πλουμιστές
Που γύρω σκόρπιζαν γνωστοί και συγγενείς μου
Οι ευκολίες ήσαν τόσο αρεστές
Τα παραμύθια γίναν φθόγγοι της φωνής μου...
Κάποτε νόμιζα το δάκρυ για χαρά
Και την ελπίδα για πανούργα μια παγίδα
Οι δείκτες άλλαζαν στον χρόνο μου φορά
Γερνούσα κι έλεγα.. πως τίποτα δεν είδα...
Κάποτε άρρυθμα μου σέρναν τον χορό
Ώσπου τα μέλη του κορμιού μου ανταριάσαν
Κι όλα ανακάλυψα πως μόνη μου μπορώ
Όσα επιτήδεια στη ζήση μου σκεπάσαν...
Κάποτε πρόσμενα το άλλο μου μισό
Δίχως στ' αλήθεια να γνωρίζω τί γυρεύω
Τον εαυτό μου παρηγόραγα λειψό
Κι η μοναξιά μού 'δινε πόνους να γιατρεύω...
Κάποτε βράδυαζε η μέρα μου νωρίς
Είχα μαλώσει με το φως και το μισούσα
Σαν ένα ρούχο που ανάποδα φορείς
Κι άλλος σου φταίει.. για μιαν άρνηση εκούσια...
...
Κάποτε έριξα στη λήθη την ντροπή
Πήρα τα σκήπτρα της χαράς στα δυο μου χέρια
Κι έμαθα τόλμη μες στη ζήση τί θα πει
Με λόγια πλέριας αρετής.. κι όχι μαχαίρια...
29-10-2008
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
