| |
Σαν βλέπεις τις ρυτίδες σου ότι γερνάς φοβάσαι
Φοβάσαι για το αύριο που δείχνει θλιβερό
Ζήσε όσα δεν έζησες και πάψε να λυπάσαι
Ποτάμι είναι η ζωή με γάργαρο νερό…
Μην λες πως θες στη νιότη σου και πάλι να γυρίσεις
Κι ας πήγαινες και στο σχολειό απ’ την αρχή ξανά
Τώρα είσαι πιο ήρεμος τι βρήκες απαντήσεις
Με κόπο σ’ ερωτήματα για τους πολλούς φριχτά…
... Τώρα που ήρθε ο καιρός γαλήνη ν’ απολαύσεις
Σαν έζησες και έρωτες και πάθη φλογερά
Απ’ της σοφίας το κρασί τους νέους να κεράσεις
Και να ταράξεις στάσιμα και θολερά νερά…
Όπως κι εσύ χρειάστηκες στο διάβα σου ένα χέρι
Άπλωσε την παλάμη σου σε κάθε αγνή ψυχή
Αρκεί να είναι πάλλευκη σαν άσπρο περιστέρι
Για να μπορεί τις διδαχές βαθιά της να δεχθεί…
Βλέπεις ποτέ η πονηριά.. ο φθόνος.. η κακία
Δεν κατοικούν σε σώματα αμόλυντα.. απλά
Ποτέ η αθωότητα δεν έχει μοχθηρία
Ούτε και πλέκει δολερά γύρω της σκηνικά…
Είναι λοιπόν το χρέος σου πριν έρθει κείνη η ώρα
Που θα κοιτάξεις πίσω σου σαν φεύγεις στα στερνά
Να μην αφήνεις να περνά χωρίς σκοπό το «τώρα»
Μια είναι ετούτη η ζωή και πίσω δεν γυρνά…
30-5-2013
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
