| |
Ανασαίνεις μακριά μου.. κι ανασταίνεσαι
Στη ζωή μου έχεις σπείρει πανικό
Τη ματιά σου την σκορπίζεις.. να μην φαίνεσαι
Και για σένα είμαι πια μηδενικό...
Οι λαθραίες οι γυναίκες σε κερδίσανε
Σε τρομάζουν εξισώσεις σταθερές
Άδειες νύχτες στο κρεβάτι σου αφήσανε
Στην ψυχή σου ασελγήσαν οι φθορές...
Έχεις μάθει - αφελώς ! - να υποκρίνεσαι
Και να τάζεις ουρανούς με δίχως γη
Αγοράζεις δανεικά.. για να μην δίνεσαι
Δίχως σώμα η καρδιά αιμορραγεί...
Κι εγώ κάποτε σε πίστεψα.. σαν Έρωτα
Μ' αντικρύζω πια τον έκπτωτο Θεό
Να λικνίζεται στην πύρινη τη λαίλαπα
Μ' ένα φύσημα ανέμου.. φθονερό...
19-8-2008
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
