η θλίψη τρώει το σπόρο της αθανασίας
τον σπόρο αυτόν τον έχουμε όλοι μέσαμας
να γίνει δέντρο να ριζώσει θέλουμε
στην αιώνια γή που πλέει στον άφθαρτο ουρανό
και αν κλαίει με δάκρυ την ρητίνη ευωδιαστή
τη λύπη βγάζει ενώ κρατά μέσα ευθυμία
και ανθίζει για τον σπόρο της αθανασίας
