| |
Τελευταία φορά
Όλο φεύγει η πόλη
Την τελευταία φορά είπα για πάντα
Οι μέρες περνούσαν κι ούτε σκιά από το καράβι εκείνο
Που συνήθιζε να δένει στο μπροστινό μπαλκόνι
Μόνο του το γιασεμί πήρε να ξεραίνεται
Κι εγώ απέφυγα να το ποτίσω
Μόνο το κοιτούσα σιωπηλά να αφανίζεται
Με μια ησυχία πιο βαριά κι από την έρημο
Τίποτα το ηρωικό δεν βασιλεύει στα χώματα
Κι ας επιμένω να τους προσφέρω σταλιά - σταλιά τα μάτια μου
Και να τα λέω κόσμο
Έπειτα άρχισαν να τελειώνουν οι δικαιολογίες
Οι λέξεις που αρνηθήκαμε πνίγηκαν μέσα στους καθρέφτες
Βρέθηκα να μαζεύω από το πάτωμα αγκύλες – έτσι, χωρίς λόγο
Τις ντάνιασα δίπλα στην εξώπορτα
Τις σκέπασα με μια παλιά κουβέρτα
Ξεκλείδωσα
Ούτε έφυγε ούτε ήρθε κανείς
Η σιωπή ήταν σχεδόν απτή
Προσπάθησα να την αγκαλιάσω αλλά μου ξέφυγε
Η πιο παλιά ξενιτειά είναι τα μνήματα
Ο λευκός σπαραγμός των μαρμάρων
Η πόλη όλο φεύγει κι αφήνει πίσω της ώρες απάτητες
Και μια ταπεινωμένη θλίψη
Σαν μικρό παιδί που δεν χωράει στο κουκλόσπιτο
Ονειρεύομαι ότι μικραίνω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
