| |
Με αφορμή την αντικατοχική συγκέντρωση καταδίκης του ψευδοκράτους, που οργάνωσε η Φοιτητική Ενωση Κυπριων Αλεξανδρούπολης στις 15 Νοεμβριου, γράψαμε με τον μικρο μου γιο το πιο κατω ποίημα (το οποίο απήγγειλε στην εκδήλωση):
Να μεν σιωπήσεις
_______________________
1963… πράσινη γραμμή…
η αρχή του τέλους,
1974… εισβολή…
το χτύπημα του βέλους,
1983… το ψεύδος αναδύεται…
2024… το ψεύδος συνεχίζεται…
Η Κύπρος στα τάρταρα
και μέσα απ' τους λυγμούς της,
φωνάζει,
σπαράζει,
οδύρεται,
κλαίει για τους χαμούς της…
Εμεγάλωσα μαθαίνοντας πως είμαι πρόσφυγας.
«Μάνα… τί σημαίνει νά ‘σαι πρόσφυγας;» την ερώτησα.
«Γιε μου… τί να σου πω και τί να καταλάβεις…»
Με παίρνει αγκαλιά,
την βλέπω πάει να κλάψει…
«Εθκιώξαν μας που σπίτιν μας, τζιαι εκατοικήσαν ξένοι…
Ξένοι που τους εφέρασιν, τζιήνοι οι καταραμένοι…
Με τον στρατόν τους διοικούν, μ’ άδικα κάμνουν κόπον…
πάντα τους θαν’ κατακτητές, τζιαι ξένοι εις τουν τον τόπον…
Όσον τζι’ αν προσπαθήσουσιν, τους άλλους για να πείσουν
πως εν νόμιμοι κάτοικοι τζιαι κράτος παν να στήσουν,
πάνω στον άμμον χτίζουσιν κάστρα που έννα πέσουν
ν’ αλλάξουν την πατρίδα μας ποττέ έθθα μπορέσουν!
Ο τόπος μας εν Έλληνας τζιαι Τούρκον εν σηκώνει
τζιαι εν γεμάτος κόκκαλα που δεν εγίναν σκόνη,
όπου τζι’ αν σκάψεις έθθα ‘βρεις τες ρίζες τες δικές τους,
μόνο μνημεία ελληνικά που κρούζουν τες καρκιές τους!
Γράψαν στον Πενταδάκτυλο πως Τούρκος τάχα εγίνειν
τζιαι λέν πως με την κατοχήν εφέραν την ειρήνην…
Το ψευδοκράτος έγινεν η νέα τους πατρίδα
τζιαι προσπαθούν να θάψουσιν την κάθε μας ελπίδα
για λύσην τζιαι επιστροφήν στους τόπους τους γονιούς μας,
το θράσος τζιαι την ύβρην τους εν τη χωρεί ο νους μας!
Αμμά ‘ξερε πως Ο ΘΕΟΣ ορίζει τούν’ τον τόπον
τζι’ όταν θελήσει κάποτε, θα δείξει τζιαι τον τρόπον,
τζι’ η Κύπρος θα ελευθερωθεί, τζι’ ο κόσμος θα γυρίσει,
στις πόλεις του τζιαι στα χωρκά πάλε θα ξαναζήσει!
Θα ξαναχτίσει εκκλησιές που τώρα εγερημώσαν,
τζιαι θα δοξάζει τον Θεόν που τα κακά ετελειώσαν…
Μα μέχρι να’ ρτει γιόκα μου τζιήνη η καλή η ώρα
που η Κύπρος θα ‘ναι ελεύθερη τζιαι ενωμένη χώρα,
υπομονή να έσσιετε, τζιαι πίστην στον Χριστό μας,
σημαία σας να κάμετε τον Τίμιον Σταυρό μας,
τζι’ αν ούλλοι γύρω σιωπούν, τζι’ αν ούλλοι τους ξηχάννουν,
τζι’ αν ούλλοι τους αρκέψουσιν, την πίστην τους να χάννουν,
εσείς ΝΑ ΜΕΝ ΣΙΩΠΗΣΕΤΕ, εσείς ΝΑ ΜΕΝ ΞΕΧΝΑΤΕ,
πάντα να το φωνάζετε, όπου τζιαι αν θα πάτε,
Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, τζιαι τόπος αγιασμένος,
τζιαι αν τώρα εκατάντησεν να είναι μοιρασμένος,
τον Τούρκον τον κατακτητή ποττέ έθ’ θα αγαπήσει,
τζιαι εννά ‘ρτει η ώρα σύντομα ελεύθερη να ζήσει…»
Τα λόγια αυτά της μάνας μου, εμπήκαν στην καρδιά μου
κι όσο θα ζω, αυτή η φωνή θ’ ακούγεται στ’ αυτιά μου:
«Κανένας δεν το δέχτηκεν, εκτός που την Τουρκίαν…
Κανένας δεν το δέχτηκεν, μα ούλλοι εσιωπήσαν…
Γιε μου!…
Πρόσεξε!…
Όπου τζι’ αν είσαι…
ΝΑ ΜΕΝ ΞΗΧΑΣΕΙΣ!….
ΝΑ ΜΕΝ ΣΙΩΠΗΣΕΙΣ!…»
15/11/2024 @ Γιώργος Οδυσσέως, Μαρία Οδυσσέως
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
