| |
Το μόνο που ακούγετε, είναι ο ήχος των παπουτσιών και τακουνιών από τους περαστικούς που πάνε αδιάκοπτα, πάνω κατω, πάνω κάτω.. Εγώ και εσύ είμαστε σε ένα καφέ σε ένα καφέ στον πολυσύχναστο δρόμο της πόλης μας, σε μία μεριά που καθόμαστε μας καλύπτει ένα φυτό παχύ.
Ο κάθε ένας έχει πιάσει το καλάμι του χυμού και αποφεύγουμε να δούμε στα μάτια, ο ένας τον άλλον.
«Έχει και Μιλφέϊ» μου είπες και χαμογέλασες κάπως νευρικά και με κοίταξες, αφού έσπασε για λίγο ο πάγος. «θα ήθελες;» με ρώτησες δεύτερη φορά και εγώ σε κοίταξα με το αδιαπέραστο βλέμμα που σε καρφώνει. Άφησες τον κατάλογο και συνέχισες!
«Εντάξει! Συγνώμη που σου φώναξα αγάπη μου!» και κοίταξες τον ουρανό που ήταν έτοιμος να κλάψει. «Ήμουν κάπως απότομος» μου ξανά είπες και από την εσωτερική σου τσέπη έβγαλες ένα μικρό κασετοφωνακι με ακουστικά. «Μέσα» άρχισες να λες! «Είναι μία κασέτα, που έγραψα εγω, την μελωδία της συγνώμης μου» . το τραγούδι το ονόμασες «Συγχώρεσε με!»
«Συγνώμη αγάπη μου από το ΛΑ της καρδιάς μου» έλεγε ένας στοίχος. «Εσένα σκεφτόμουν» μου είπες και με κοίταζες και τα μάτια σου είναι έτοιμα να δακρύσουν.
Το τραγούδι έγινε τεράστια επιτυχία. Το τραγούδησε η Ζορζέτ με φωνή σαν βροντή, που κάθε φορά που το τραγουδά χωρίς μικρόφωνο και από μόνη της είναι ένα ηχείο….
Τέλος!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
