| |
Το νυχτολούλουδο κλεισμένο,
χρόνια στο γρασίδι καρτερώ,
γονατιστός παρακαλώντας,
τα φύλλα του να ανοίξει να το δώ.
κοιμήθηκα την μέρα διαλυμένος,
απο τον πόνο μέσα στην ψυχή,
και ξύπνησα ξανά το βράδυ,
να του ξαναπω την προσευχή.
Κάτι το ξύπνησε δεν ξέρω,
και άνοιξε τα φύλλα σαν σπαθί,
πέρασαν μέσα απ τις πληγές μου,
να σκοτώσουνε τον πόνο εν μια νυκτί.
Τα έπιασα και με τα δυό μου χέρια,
σαν χαρακίρι μέσα στην ψυχή,
να σκοτώσουνε τον θάνατο για μένα,
ή να πεθάνω εγώ αν δεν συμβεί.
"Κοίταξε μου παν δακρυσμένα,
καθως έτρεχε πάνω τους βροχή,
η ύπαρξή μας είναι ένα θέμα,
σε υπέρθεση για την ψυχή.
Λεω πως δεν υπάρχει θέμα,
άλλωστε δες με διαπερνάς,
και μου παν "ίσως να μην το θυμάσαι",
και έβαλα τα γέλια δυνατά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
