| |
| | Ποιηματάκι τής μαμάς μου |  | | |
ΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΜΟΥ
(ΑΠ’ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΑΚΙ)
Παίρνω ένα μύδι, μ’ ένα κατσαβίδι
το ανοίγω, βάζω ξίδι, μα έχω κάνει λάθος
– χρειαζότανε λεμόνι! Τι έπαθα ο βλάχος!
Παίρνω ένα άλλο –πάλι το κατσαβίδι–, ανοίγω το στολίδι,
πιάνω το λεμόνι, είναι χαλασμένο – με πιάνει ένα άγχος.
Πηγαίνω στο μανάβη – δεν είναι ανοιχτός! Πού ’ν’ το το βαρίδι;
Μπαίνω σε σουπερμάρκετ – ξέχασα ν’ αγοράσω, ο καραβλάχος!
Μου τη βαράει αυτό –που είμαι ξεχασιάρης– μεγάλο, λέμε, στρείδι.
Αφού δεν βλέπω πράμα –με πιάνει και το κλάμα– είμαι μόνο(ς) μ’ άγχος.
Πίνω κι ένα χαπάκι –καπάκι στ’ όλο θέμα– κι αρχίζω… πιστολίδι.
Σκοτώνω τις στιγμές – από τις τρικυμίες διαλύεται ο βράχος,
πέφτει σε κομματάκια –το βάρος αλαφρώνω– παίρνω το κατσαβίδι,
και προσπαθώ στο στρείδι να σπάσω το κεφάλι – επήγα «αδιδάχως».
Στον τάφο μέσα είμαι, τα νεύρα μου με πιάνουν για ένα λεμονίδι,
το σώμα μου κρυώνει –τα χρόνια πώς περάσαν…– αχ, να ’μουνα… φελάχος
να τρέχω στους αγρούς, να παίρνω το λεμόνι, να στύβω το στο στρείδι,
μπας και το ξεμυτίσω και το γυρίσω πίσω, που κείτεται αμάχως…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Η κότα έκανε τ’ αυγό, ή το αυγό την κότα; – Ο κόκορας το έφερε˙ δε φόραγε καπότα | | | |
|
Αntiοpe11
25-11-2024 @ 09:51 | Βρε ασ' το λεμονίδι και ρίξτο στο κλανίδι
να ρθείς και να ισιώσεις, γερά να ξαλαφρώσεις.
Καλημέρες. | | koyloykakoselias
25-11-2024 @ 10:57 | ::theos.:: ::up.:: ::theos.:: Καλημέρα Γιάννη. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
